حکمت 26 نهج البلاغه: رنگ رخساره خبر می‌دهد از سرّ درون

 

وَ قَالَ (علیه السلام): مَا أَضْمَرَ أَحَدٌ شَيْئاً، إِلَّا ظَهَرَ فِي فَلَتَاتِ لِسَانِهِ وَ صَفَحَاتِ وَجْهِهِ.

 

و فرمود (ع): هيچكس چيزى را در دل نهان ننمود، مگر آنكه، در سخن نابجايى كه از دهانش مى پرد،

يا در صفحات چهره اش، هويدا شود.


موضوعات: نهج البلاغه
   سه شنبه 16 اردیبهشت 1399نظر دهید »

به گزارش روابط عمومی مرکز خدمات حوزه‌های علمیه، عینیت بخشی به آرزوی خدمات غیرحضوری، سیاستی دیرینه است که هم در کلان حاکمیت و هم به صورت بخشی، توسط دستگاه‌های مختلف دنبال شده، ولی هنوز به صورت کامل جامه عمل به این سیاست پوشانده نشده است.
مرکز خدمات حوزه‌های علمیه، به عنوان نهاد پشتیبان حوزه و روحانیت که امر خطیر حمایت از تمامی طلاب و روحانیون کشور، اعم از مرد و زن، ایرانی و غیر ایرانی، متأهل و مجرد و شیعه و سنی را بر عهده دارد، چند سالی است حرکت خود به سمت سازمان الکترونیک و ارائه خدمات به صورت غیرحضوری را شروع کرده و بخش زیادی از فرایندهای خود را مکانیزه نموده است.
هم اکنون که به دلیل شیوع ویروس کرونا، ضرورت جلوگیری از مراجعات حضوری ارباب رجوع سازمانی دو چندان شده است، مرکز خدمات حوزه‌های علمیه درصدد است با بهره‌گیری از ظرفیت‌های سازمانی و نیروی انسانی خبره، با بهره‌گیری مؤثر از تجربیات مفید گذشته، گامی بلند در راستای ارائه خدمات غیرحضوری و ارتقاء و تسهیل فرایندهای خدمت‌رسانی بردارد.
بر اساس پیش‌بینی‌های به عمل آمده در این طرح، ارباب رجوع محترم می‌تواند انواع خدمات خود را در قالب پیگیری اینترنتی یا برقراری تماس تلفنی دریافت نموده و نیازی به مراجعه حضوری برای دریافت خدمات نخواهد بود. لذا، در طول دوره برگزاری رزمایش (ماه مبارک رمضان) پذیرش ارباب رجوع حضوری متوقف شده و خدمات به صورت غیرحضوری، در قالب «خدمات اینترنتی» و «خدمات تلفنی» ارائه خواهد شد.
نسبت به اقشار خاص جامعه هدف (مانند کهنسالان ارجمند) پس از برقراری تماس تلفنی، شیوه مطلوب خدمات رسانی به این عزیزان معین می‌گردد.
نسبت به موارد احتمالی پیش بینی نشده، هم در سامانه خدمات اینترنتی (بخش ارتباط با طلبه) تدبیر لازم در نظر گرفته شده است و هم کاربران پاسخگویی تلفنی (سامانه 31200-025) راهنمای افراد خواهند بود.
این رزمایش از اول ماه مبارک رمضان در استان قم و از دهم ماه مبارک رمضان، در سراسر کشور اجرا خواهد شد.

 

 

 

 


موضوعات: عمومی
   سه شنبه 16 اردیبهشت 1399نظر دهید »

به گزارش معاونت فرهنگی مدرسه و موسسه آموزش عالی حوزوی زینبیه جلسات مستمر با حضور مدیریت و کادر و موضوع شرح و تفسیر دعای ابوحمزه ثمالی در ماه مبارک رمضان برگزار می شود.


 
در اولین جلسه خانم عظیمی ضمن قرائت  آیه 186 سوره بقره ، وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا گفت: دعا زمانی دعا، محسوب می شود که در آن اخلاص وجود داشته باشد، یعنی فقط و فقط از خداوند متعال درخواست کنیم و بدون نادیده گرفتن سلسله اسباب و علت ها که امور عالم در آن جریان دارد، امید و تکیه گاه اصلی صرفاً به پروردگار باشد.

معاون فرهنگی اذعان کرد:  زمانیکه دعا حقیقتاً محقق شود و البته موانع استجابت دعا در میان نباشد، حتماً استجابت صورت خواهد گرفت. دقیقا همانگونه که درباره‌ی توبه گفته می شود که تنها وقتی می توان گفت که توبه محقق شده است که دو شرط اصلی داشته باشد: پشیمانی جدی از انجام گناه و عزم جدی در ترک گناه و سایر شروط، برای قبولی توبه یا کمال آن است.

در ادامه وی افزود: زمانی که آیه شریفه « أَمَّنْ یجِیبُالْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَیکشِفُ السُّوءَ » را قرائت می کنیم به معنای این است که شخصی که دعا می کند حتما اضطرار داشته باشد و ذره ای به غیر خدا امید نداشته و در دعای خود اخلاص داشته باشد.

خانم عظیمی در خاتمه جلسه خاطر نشان کرد: بالاترین دعا استغفار است، ماه رمضان فرصت دعا و استغفار است. و لازم است با درک این موضوع، تلاش نماییم تا از لحظه لحظه این ماه مبارک بهره کافی و وافی را ببریم.

لازم به ذکر است در این جلسه زیارت آل یس و زیارت امین الله قرائت گردید.

 


موضوعات: اخبار مدرسه
   سه شنبه 16 اردیبهشت 1399نظر دهید »

از مهلت الهى بترس:


امام(علیه السلام) در این سخن حکمت آمیزش به گنهکاران مغرور هشدار مى دهد و مى فرماید: «اى فرزند آدم! هنگامى که مى بینى پروردگارت نعمت هایش را پى در پى بر تو مى فرستد در حالى که تو معصیت او را مى کنى از او بترس (مبادا مجازات سنگینش در انتظار تو باشد)»; (یَا بْنَ آدَمَ، إِذَا رَأَیْتَ رَبَّکَ سُبْحَانَهُ یُتَابِعُ عَلَیْکَ نِعَمَهُ وَأَنْتَ تَعْصِیهِ فَاحْذَرْهُ).
گنهکاران سه دسته اند: گروهى آلودگى کمى دارند و یا اعمال نیک بسیار توأم با صفاى دل. خداوند این گروه را در همین جهان گرفتار مجازات هایى مى کند تا پاک شوند و پاک از جهان بروند.
گروه دیگرى گناهان سنگین تر و مجازات بیشترى دارند که خداوند به آنها فرمان توبه داده و اگر توبه نکنند در آخرت گرفتارند.
گروه سومى هستند که طغیان و سرکشى را به حد اعلى رسانده اند خداوند آنها را در همین دنیا گرفتار عذاب استدراج مى کند. منظور از عذاب استدراجى این است که لطف و رحمت خود را از آنها مى گیرد و توفیق را از آنها سلب مى کند، میدان را براى آنها باز مى گذارد، بلکه هر روز نعمت بیشترى به آنها مى دهد تا پشت آنها از بار گناه سنگین گردد. ناگهان مجازات سنگین و دردناکى به سراغشان مى آید و آنها را در هم مى کوبد و به یقین مجازات در این حالت که در ناز و نعمت به سر مى برند بسیار دردناک تر است. این درست به آن مى ماند که شخصى ساعت به ساعت از شاخه هاى درختى بالا برود و هنگامى که به انتهاى آن برسد ناگهان تعادل خود را از دست بدهد و فرو افتد و تمام استخوان هایش در هم بشکند.
قرآن مجید بارها به عذاب استدراجى اشاره مى فرماید; درباره گروهى از امت هاى پیشین مى گوید: ما آنها را گرفتار رنج و ناراحتى ساختیم شاید بیدار شوند و تسلیم گردند… «(فَلَمّا نَسُوا ما ذُکِّرُوا بِهِ فَتَحْنا عَلَیْهِمْ أَبْوابَ کُلِّ شَىْء حَتّى إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُونَ); هنگامى که آنچه را به آنها تذکر داده شده بود به فراموشى سپردند درهاى همه چیز (از نعمت ها) را به روى آنها گشودیم تا (کاملاً) خوشحال شدند (و به آن دل بستند) ناگهان آنها را گرفتیم (و سخت مجازات کردیم) و در این هنگام همگى مأیوس شدند».(1)
در سوره اعراف آیه 182 و 183 نیز مى خوانیم: «(وَالَّذینَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَیْثُ لا یَعْلَمُونَ * وَأُمْلى لَهُمْ إِنَّ کَیْدى مَتینٌ); و آنها که آیات ما را تکذیب کردند به تدریج از جایى که نمى دانند گرفتار مجازاتشان خواهیم کرد * و به آنها مهلت مى دهیم (تا مجازاتشان دردناک تر باشد) زیرا تدبیر من قوى (و حساب شده) است».
در کتاب شریف کافى از امام صادق(علیه السلام) چنین نقل شده: «إِنَّ اللَّهَ إِذَا أَرَادَ بِعَبْد خَیْراً فَأَذْنَبَ ذَنْباً أَتْبَعَهُ بِنَقِمَة وَیُذَکِّرُهُ الاِْسْتِغْفَارَ وَإِذَا أَرَادَ بِعَبْد شَرّاً فَأَذْنَبَ ذَنْباً أَتْبَعَهُ بِنِعْمَة لِیُنْسِیَهُ الاِْسْتِغْفَارَ وَیَتَمَادَى بِهَا; هنگامى که خداوند نیکى بندگى را بخواهد، به هنگامى که گناهى انجام مى دهد او را گوشمالى مى دهد تا به یاد توبه بیفتد و هنگامى که بدى براى بنده اى (بر اثر اعمالش بخواهد) هنگامى که گناهى مى کند نعمتى به او مى بخشد تا استغفار را فراموش کند و به کار خود ادامه دهد و این همان چیزى است که خداوند متعال مى فرماید: «(سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَیْثُ لا یَعْلَمُونَ) بِالنِّعَمِ عِنْدَ الْمَعَاصِی; ما آنها را تدریجا از آنجا که نمى دانند (به سوى عذاب) مى بریم با بخشیدن نعمت به هنگام گناه».(2)
در اینجا این سؤال پیش مى آید که کار خداوند هدایت و بیدار ساختن است نه غافل کردن و گرفتار نمودن. در پاسخ به این سؤال باید به این نکته توجه داشت که توفیقات الهى بر اثر لیاقت هاست; گاه افرادى چنان مست و مغرور و سرکش مى شوند که هر گونه شایستگى هدایت را از دست مى دهند و در واقع اعمال آنهاست که آنها را آن قدر از خدا دور کرده که حتى لیاقت هشدار ندارند، بلکه به عکس مستحق مجازات هاى سنگین اند.(3)
*****
پی نوشت:
(1). انعام، آیه 44.
(2). کافى، ج 2، ص 452، ح 1.
(3). سند گفتار حکیمانه: این سخن حکمت آمیز را آمدى در غررالحکم با تفاوتى آورده که نشان مى دهد از منبع دیگرى گرفته است و همچنین ابن جوزى در تذکرة الخواص. (مصادر نهج البلاغه، ج 4، ص 25). در کتاب تمام نهج البلاغه این جمله حکمت آمیز ضمن کلام مبسوطى که امیر مؤمنان على(علیه السلام) به شخص نیازمندى فرمود آمده است. (تمام نهج البلاغه، ص 556).


موضوعات: نهج البلاغه
   دوشنبه 15 اردیبهشت 1399نظر دهید »

حکمت 25 نهج البلاغه: ترس از نافرمانی خدا

 

وَ قَالَ (علیه السلام): يَا ابْنَ آدَمَ، إِذَا رَأَيْتَ رَبَّكَ سُبْحَانَهُ يُتَابِعُ عَلَيْكَ نِعَمَهُ وَ أَنْتَ تَعْصِيهِ، فَاحْذَرْهُ.

 

و فرمود (علیه السلام): اى پسر آدم، اگر ديدى كه خداى سبحان، نعمتش را پى درپى به تو ارزانى

مى دارد و تو نافرمانيش مى كنى، از كيفر او بترس.

 


موضوعات: نهج البلاغه
   دوشنبه 15 اردیبهشت 1399نظر دهید »

کفّاره گناهان بزرگ:


امام(علیه السلام) در این سخن نورانى اش اشاره به بعضى از کفارات گناهان بزرگ مى کند; کفاره اى که مى تواند آن گناه را جبران نماید. مى فرماید: «از جمله کفاره هاى گناهان بزرگ، به فریاد بیچاره و مظلوم رسیدن و تسلّى دادن به افراد غمگین است»; (مِنْ کَفَّارَاتِ الذُّنُوبِ الْعِظَامِ إِغَاثَةُ الْمَلْهُوفِ، وَالتَّنْفِیسُ عَنِ الْمَکْرُوبِ).
«ملهوف» معناى وسیعى دارد که هر فرد مظلوم و بیچاره اى را شامل مى شود; خواه بیمار باشد یا گرفتار طلبکار و یا فقیر نادار و یا زندانى بى گناه. کسى که به کمک این گونه افراد بشتابد مى تواند عفو الهى را در برابر گناهانى که انجام داده به خود متوجه سازد.
«مکروب» به هر شخص غمگین گفته مى شود; خواه غم او در مصیبت عزیزش باشد یا غم بیمارى یا فقر یا شکست در امر تجارت و یا هر غم دیگر.
«تنفیس» همان زدودن غم است. در جایى که ممکن است عامل غم برطرف شود زدودنش از این طریق خواهد بود; مانند زدودن فقر از طریق کمک مالى و آنجا که نمى توان عامل آن را برطرف کرد مى توان از طریق تسلى دادن، غم و اندوه را سبک نمود مانند کسى که عزیزش را از دست داده با تسلیت گفتن و دلدارى دادن به وسیله دوستان، غم و اندوهش کاهش مى یابد یا برطرف مى شود. اینها همه مصداق تنفیس است.
در یک جمله کمک هاى مردمى در اسلام به هر شکل و به هر صورت اهمیت فوق العاده اى دارد; هم موجب برکت در زندگى و هم سبب برطرف شدن بلاها و هم کفاره گناهان است.
در کتاب تمام نهج البلاغه این سخن حکمت آمیز با اضافاتى آمده است. مى فرماید: «مِنْ کَفّارَاتِ الذُّنُوبِ الْعِظَامِ إِغَاثَهُ الْمَلْهُوفِ، وَمِنْ أَفْضَلِ الْمَکَارِمِ التَّنْفیسُ عَنِ الْمَکْرُوبِ، إِقْرَاءُ الضُّیُوفِ، وَمِنْ أَفْضَلِ الْفَضَائِلِ اصْطِنَاعُ الصَّنَائِعِ، وَبَثُّ الْمَعْرُوفِ; از جمله کفارات گناهان بزرگ کمک به مظلوم و از برترین فضایل اخلاقى برطرف ساختن غم اندوهگین و پذیرایى از مهمانان و از افضل فضایل، نیکى کردن و نشر کارهاى پسندیده است».(1)
در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم که از رسول خدا(صلى الله علیه وآله)نقل مى کند: «مَنْ أَعَانَ مُؤْمِناً نَفَّسَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ عَنْهُ ثَلاَثاً وَسَبْعِینَ کُرْبَةً وَاحِدَةً فِی الدُّنْیَا وَثِنْتَیْنِ وَسَبْعِینَ کُرْبَةً عِنْدَ کُرَبِهِ الْعُظْمَى قَالَ حَیْثُ یَتَشَاغَلُ النَّاسُ بِأَنْفُسِهِمْ; کسى که انسان باایمانى را یارى دهد خداوند متعال هفتاد و سه اندوه را از او زایل مى کند; یکى در دنیا و هفتاد و دو اندوه به هنگام اندوه بزرگ (در قیامت) در آنجا که همه مردم مشغول به خویشند».(2)
کفاره ـ چنان که از نامش پیداست ـ چیزى است که امر دیگرى را مى پوشاند. در روایات اسلامى امور زیادى به عنوان کفاره گناه ذکر شده است; از جمله: فقر، بیمارى، ترس از حاکم ظالم، خسارات مالى، غم و اندوه، ترس و وحشت، سجده هاى طولانى، انجام حج و عمره، زیارت قبور معصومان(علیهم السلام) مخصوصاً زیارت امام حسین(علیه السلام) و صلوات بر محمد و آل محمد.(3)
این سخن را با کلامى از امام على بن موسى الرضا(علیهما السلام) پایان مى دهیم که مى فرماید: «مَنْ لَمْ یَقْدِرْ عَلَى مَا یُکَفِّرُ بِهِ ذُنُوبَهُ فَلْیُکْثِرْ مِنَ الصَّلاَةِ عَلَى مُحَمَّد وَآلِهِ فَإِنَّهَا تَهْدِمُ الذُّنُوبَ هَدْما; کسى که توانایى ندارد کفاره اى براى گناهان خود فراهم سازد فراوان بر محمد و آل محمد صلوات بفرستد که گناهان را نابود مى کند»(4). (5)
*****
پی نوشت:
(1). تمام نهج البلاغه، ص 158.
(2). کافى، ج 2، ص 199، ح 2.
(3). براى آگاهى از روایات مربوط به این موضوع مى توانید به میزان الحکمه، ح 6661-6699 (باب مکفرات الذنوب) مراجعه نمائید.
(4). بحارالانوار، ج 91، ص 47، ح 2.
(5). سند گفتار حکیمانه: نویسنده کتاب مصادر نهج البلاغه مى گوید: این سخن حکمت آمیز را أبو حیان توحیدى که پیش از سیّد رضى مى زیسته در البصائر و الذخائر و بعد از سیّد رضى، قاضى قضاعى در دستور معالم الحکم، سبط ابن جوزى در تذکرة الخواص آورده است. با توجه به اینکه ابن جوزى در کتاب خود تصریح مى کند این کلمات را که با سندهاى معتبرى نزد من ثابت شده در کتاب خود آورده ام، نشان مى دهد آن را از منبع دیگرى گرفته است. (مصادر نهج البلاغه، ج 4، ص 24). در کتاب تمام نهج البلاغه نیز این جمله هاى حکمت آمیز در ضمن خطبه اى معروف به «خطبة الوسیلة» آمده است. (تمام نهج البلاغه، ص 158).


موضوعات: نهج البلاغه
   یکشنبه 14 اردیبهشت 1399نظر دهید »

حکمت 24 نهج البلاغه: ارزش رفع غم و گرفتاری از مردم

 

وَ قَالَ (علیه السلام): مِنْ كَفَّارَاتِ الذُّنُوبِ الْعِظَامِ، إِغَاثَةُ الْمَلْهُوفِ وَ التَّنْفِيسُ عَنِ الْمَكْرُوبِ.

 

و فرمود (علیه السلام): از كفاره هاى گناهان بزرگ، به فرياد رسيدن ستمديدگان است و شاد كردن غمگينان.


موضوعات: نهج البلاغه
   یکشنبه 14 اردیبهشت 1399نظر دهید »

1 ... 37 38 39 ...40 ... 42 ...44 ...45 46 47 ... 139

 << < فروردین 1403 > >>
شن یک دو سه چهار پنج جم
        1 2 3
4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31
جستجو
ذکر ایام هفته
آمار
  • امروز: 101
  • دیروز: 62
  • 7 روز قبل: 515
  • 1 ماه قبل: 2292
  • کل بازدیدها: 163267
نماز حاجت