مدرسه علمیه زینبیه کرج (سطح 2)

اتكاء و اقتدار جمهورى اسلامى به دلهاى مردم است،به خرد و اندیشه و بصیرت مردم است.

اگر در طول سى و چند سال، با این همه تلاش نتوانستند جمهورى اسلامى را متزلزل كنند،

به خاطر این است؛ والّا این قدرتهاى ظالم و بى‌رحم و خبیث، مگر ممكن بود بگذارد یك نظامى

با این داعیه‌هائى كه نظام جمهورى اسلامى دارد، زنده بماند؟  با حضور مردم، جمهورى اسلامى

قوّت میگیرد؛ نمیخواهند این اقتدار باشد؛لذا در همه‌ى انتخاباتهاى ما،قبل از هنگام انتخابات، تبلیغات

دشمن علیه انتخابات شروع شده!!!!

 مقام معظم رهبری16/2/92

«چشمت به نامحرم می افتد، اگر خوشت نیاید که مریضی! پس اگر

خوشت آمد فورا چشمت را ببند و سرت را پایین بینداز و بگو:

یا خیر حبیب… ؛ یعنی خدایا من تو را می خواهم، اینها چیه،

این ها دوست داشتنی نیستند ، هر چه نپاید، دلبستگی نشاید…»

این غزلی است از امام و بعد از آن پاسخ رهبر است به آن، که بیت به بیت با هم مرتیط است:

امام خمینی (ره)

 1من به خال لبت اى دوست گرفتار شدم     چشم بیمــــار تــــو را دیــدم و بیمار شدم

2فارغ از خود شدم و کوس اناالحق بزدم       همچــــو منصــور خــــــریدار سرِ دار شدم

3غم دلدار فکنده است به جانم، شررى       کـــه بـــه جــــان آمدم و شهره بازار شدم

4درِ میخانه گشایید به رویم، شب و روز        که من از مسجد و از مدرسه، بیزار شدم

5جــــامــه زهد و ریا کَندم و بر تن کردم       خــــرقــــه پیــــر خـــراباتى و هشیار شدم

6واعـــظ شهــر کــه از پند خود آزارم داد       از دم رنــــد مــــى‏آلــــوده مــــَددکار شدم

7بگـــذاریــــد کــــه از بتکــده یادى بکنم       مـــن کـــه با دستِ بت میکده، بیدار شدم

آیت الله خامنه ای:

1تو که خود خال لبی از چه گرفتار شدی                تو طبیب همه ای از چه تو بیمار شدی

2تو که فارغ شده بودی ز همه کون و مکان             دار منصور بریدی همه تن دار شدی

3عشق معشوق وغم دوست بزد برتو شرر             ای که در قول وعمل شهره بازار شدی

4مسجد و مدرسه را روح و روان بخشیدی              وه که بر مسجدیان نقطه پرگار شدی

5خرقه پیر خراباتی ما سیره توست                      امت از گفته در بار تو هشیار شدی

6واعظ شهر همه عمر بزد لاف منی                     دم عیسی مسیح از تو دیدار شدی

7یادی از ما بنما ای شده آسوده زغم                   ببریدی زهمه خلق و به خلق یار شدی

دکتر سيد عبدالحسين طباطبايي مي گويند: مراقبت در عبادت، تعبد و تقيد امام در مسايل شرعي بر همه کس

روشن است . التزام هميشگي ايشان به انجام حتي مستحبات و ترک مکروهات از روزگار جدايي ايشان تا هنگام

ارتحال از جمله مطالبي است که بارها نقل شده است. ايشان حتي در شرايط بحراني بيمارستان هم معمولاً نماز شبشان

ترک نشد. مستحبات نماز را حتماً به جاي مي آورند؛ حتماً عطر  مي زدند، محاسن را شانه مي کردند و عمامه بر سر

مي گذاشتند. گفتن اين مسايل آسان است ولي در نظر بگيريد، بيمار کهن سالي را که با ضعف و درد و تب، دوران دشوار

بعد از عمل جراحي را مي گذراند، مقادير زيادي دارو از طريق سرم به بدن متصل است و امکان شستن ندارد و ماسک

اکسيژن بايستي بر دهان و بيني باشد، آن وقت به طور دايم به فکر ساعت نماز باشد و مستحبات را هم با همان حال به جاي

بياورد. در حالي که کيسه خون به دست وي وصل است، فارغ از همه محيط اطراف به نماز شب بپردازد .

چند ساعت آخر عمر امام همگي در حال نماز گذشت. چون حال شان مناسب نبود با اشاره دست رکوع و سجود را به جاي

مي آورند و با مختصري حرکت دادن سر و حرکات مختصر دست و پا نماز مي خواندند، زيرا ديگر قدرت نشستن نداشتند .

برگرفته از فصل صبر.علی الله سلیمی.ص196

پادشاهی پس از اینكه بیمار شد گفت:  «نصف قلمرو پادشاهی ام را به کسی می دهم

که بتواند مرا معالجه کند».

تمام آدم های دانا دور هم جمع شدند  تا ببیند چطور می شود شاه را معالجه کرد،

اما هیچ یک ندانست. تنها یکی از مردان دانا گفت : که فکر می کند می تواند شاه را معالجه

کند، اگر یک آدم خوشبخت را پیدا کنید،  پیراهنش را بردارید و تن شاه کنید، شاه معالجه

می شود. شاه پیک هایش را برای پیدا کردن یک آدم خوشبخت فرستاد. آن ها در سرتاسر

مملکت سفر کردند  ولی نتوانستند آدم خوشبختی پیدا کنند.  حتی یک نفر پیدا نشد که

کاملا راضی باشد. آن که ثروت داشت، بیمار بود.

آن که سالم بود در فقر دست و پا می زد، یا اگر سالم و ثروتمند بود زن و زندگی بدی

داشت. یا اگر فرزندی داشت، فرزندانش بد بودند.

خلاصه هر آدمی چیزی داشت که از آن گله و شکایت کند. آخرهای یک شب،  پسر شاه

از کنار کلبه ای محقر و فقیرانه رد می شد که شنید یک نفر دارد چیزهایی می گوید.

« شکر خدا که کارم را تمام کرده ام. سیر و پر غذا خورده ام و می توانم دراز

بکشم و بخوابم! چه چیز دیگری می توانم بخواهم؟»

پسر شاه خوشحال شد و دستور داد که پیراهن مرد را بگیرند و پیش شاه بیاورند و

به مرد هم هر چقدر بخواهد بدهند.

پیک ها برای بیرون آوردن پیراهن مرد توی کلبه رفتند، اما مرد خوشبخت آن قدر فقیر بود

که پیراهن نداشت!!!!!

خدایا مگذار دعا کنم

که مرا از دشواریها و خطرهای زندگی

مصون داری

بلکه دعا می کنم در رویارویی با آنها

بی باک و شجاع باشم

مگذار از تو بخواهم که درد مرا تسکین دهی

بلکه توان چیرگی بر آن را به من ببخش!!

توی سنگر با او و چند تا دیگه از بچه ها نشسته بودیم . یکی از بچه ها وارد شد،

پانزده - شانزده ساله به نظر میرسید،مثل بقیه جوان تر ها، شیفته فرهاد شده بود

و نشانی منزلش را می خواست.

فرهاد مکثی کرد و آرام سرش را بالا آورد و گفت:” شما لطف دارین، ما در خدمتتون

هستیم، خیابون های شیراز رو بلدی؟ -بله -قصردشت،سوار ماشین که شدی میگی

دارالرحمه،قبرستون جدید…. صدای خنده بچه ها جوان را گیج کرده بود،فرهاد پیشانی

جوان را بوسید و گفت:بنویس کاکو…برای مزاح بود… بنویس دارالرحمه،قطعه شهدا…،

ردیف…،پلاک…. بسیحی جوان رفت،روزها گذشت بچه ها یکی یکی شهید شدند…

جنازه او را از سردشت آوردند و شوق و شورش را به آرامگاه ابدی اش در دارالرحمه

سپردند.وقتی به شوق زیارت مزار او به راه افتادم یک نفر زودتر از من به آنجا رسیده

بود،همان بسیجی جوان،نشانی را درست آمده بود.

سردار شهید فرهاد شاهچراغی
تولد:14/1/1340شیراز
سمت:فرمانده گردان
شهادت:13/9/1360سردشت کردستان

امام خمینی(ره):

عزیزم از جوانی به اندازه ای که باقی است استفاده کن که در پیری همه

چیز از دست می رود و حتی توجه ات به آخرت و خدای تعالی.