مدرسه علمیه زینبیه کرج (سطح 2)

شیخ مفید رضوان الله علیه فرموده: ابوالحسن موسى بن جعفر علیه السلام 

عابدترین و فقیه ‏ترینِ اهل زمانش بود، از همه سخى‏تر و از لحاظ كرامت نفس

در عالیترین درجه قرار داشت… نوافل شب را می ‏خواند تا به وقت صبح مى ‏رسید،

و بلافاصله نماز صبح را مى ‏خواند، آنگاه تا طلوع آفتاب به تعقیب و ذكر الله اشتغال

داشت، بعد سر به سجده مى‏ گذاشت و مشغول دعا و حمد بود تا نزدیكى ظهر.

بسیار اوقات این دعا رامی خواند: «اللهمّ اِنّى اسالك الرّاحةَ عند الموت والعفو عند

الحساب» و آن را تكرار مى ‏فرمود و از جمله دعاهایش آن بود كه: «عظُم الذّنب

من عبدك فلیحسن العفو من عندك.»

از ترس خدا گریه می كرد تا جایى كه اشك از محاسنش جارى مى‏ شد، از همه مردم

بیشتر به خانواده ‏اش و ارحامش می رسید، شب‌ها به فقراء اهل مدینه سر مى ‏زد و

زنبیل‌هاى حاوى مال و پول نقره و آرد و خرما براى آنها مى‏برد، آنها نمى‏ دانستند

آورنده اینها كیست… موقع احسان دویست دینار تا سیصد دینار احسان مى ‏كرد،

كیسه ‏هاى احسان موسى ‏بن جعفر علیه السلام، ضرب المثل بود…

مردم از او بسیار روایت نقل كرده‏ اند و او افقه اهل زمان و كتاب خدا را از همه

بهتر حافظ بود، صوتش در قرائت قرآن از همه نیكوتر بود؛ چون قرآن مى ‏خواند

محزون مى ‏شد، آنها كه قرائت او را مى ‏شنیدند گریه مى‏ كردند. مردم مدینه او را

«زین المتهجّدین» مى ‏نامیدند،“كاظم” لقب یافت زیرا كه خشم خود را فروخورد و

بر ظلم ظالمان صبر كرد.

برگرفته از: ارشاد مفید، ص 277-279