مدرسه علمیه زینبیه کرج (سطح 2)

حکمت 35 نهج البلاغه: نتیجه بدرفتاری با مردم

وَ قَالَ (علیه السلام): مَنْ أَسْرَعَ إِلَى النَّاسِ بِمَا يَكْرَهُونَ، قَالُوا فِيهِ [مَا] بِمَا لَا يَعْلَمُون.

و فرمود (علیه السلام): هر كه به كارى بشتابد، كه مردمش ناخوش دارند، در باره اش آن گويند كه ندانند.

? فلسطین از منظرحضرت
آیت‌الله العظمی خامنه‌ای (مدّظلّه‌العالی)
رهبر معظّم انقلاب اسلامی

? برای دانلود رایگان
نسخه الکترونیکی این کتاب
به سایت انتشارات انقلاب
اسلامی مراجعه کنید. ‌‌‌‌‌‌‌‌
www.book_khamenei.ir

#روز_قدس
#کتاب_خوب_بخوانیم
#بیشتر_بدانیم

چکیده

 پژوهش حاضر با عنوان «انحرافات اخلاقی زنان و راهکارهای مواجهه با آن از منظر آیات و روایات» به شناخت انواع انحرافات در حوزه زنان و راهکارهای مواجهه با آن پرداخته است.انحراف اخلاقی به معنای دست کشیدن از اصول اخلاقی و انجام کارهای ناشایست است.این پژوهش با هدف کاربردی و رویکردی توصیفی- تحلیلی و با مراجعه به متون معتبر اخلاقی به انحرافات اخلاقی زنان و راهکارهای مواجهه با آن پرداخته است. با انجام این تحقیق روشن شد که مصادیق زیادی برای انحراف وجود دارد که به انحراف اخلاقی، دینی، سیاسی، فکری و … اشاره شده است از میان این انحرافات،انحرافات اخلاقی  به دلیل زمینه ساز بودن سایر انحرافات  اهمیت به سزایی دارد و از آن جایی زن به عنوان یکی از مهم ترین اعضای جامعه و مربی بشر و محور خانواده است که نقش مادری و همسری بر عهده اوست، شناخت انحرافات اخلاقی او امری مهم و قابل توجه است که در این تحقیق  به روسپی گری که از مهم ترین و شنیع ترین آنان و بی حجابی که بدون شک یکی از عوامل منافی عفت است و همجنس گرایی و زنا و … اشاره شده است. همچنین در این پژوهش راهکارهایی برای مواجهه با این انحرافات بررسی شده که می توان به تقوا و خویشتنداری اشاره کرد که زنان با مقاومت کردن در برابر خواهش های نفسانی می توانند از مبتلا شدن به این انحرافات جلوگیری کنند و همچنین حجاب و عفاف از راهکارهای عمومی است که باعث تحکیم بنیاد مقدّس خانواده وکاهش مفاسد اخلاقی می شود علاوه بر این حیای در رفت و آمد، عفت در گفتار، پرهیز از تبرج، عدم استعمال بوی خوش و … نیز راهکارهایی هستند که می تواند از بروز انحرافات اخلاقی زنان پیشگیری کند.

 کلید واژه: انحراف، اخلاق، زنان.

جهت کسب اطلاع بیشتر پیرامون مقاله فوق به واحد پژوهش مدرسه علمیه مراجعه نمایید.

حکمت 34 نهج البلاغه: ترک آرزو و تمنّا

وَ قَالَ (علیه السلام): أَشْرَفُ الْغِنَى، تَرْكُ الْمُنَى.

و فرمود (علیه السلام): برترين توانگرى ترك آرزوهاست.

افراط و تفريط ممنوع!

امام(علیه السلام) در این سخن کوتاه و پرمعنا دعوت به اعتدال در بذل و بخشش هاى مالى مى کند و مى فرماید: «سخاوتمند باش و در این راه اسراف مکن و در زندگى حساب گر باش و سخت گیر مباش»; (کُنْ سَمْحاً وَلاَ تَکُنْ مُبَذِّراً، وَکُنْ مُقَدِّراً وَلاَ تَکُنْ مُقَتِّراً).
مى دانیم بسیارى از علماى اخلاق اسلامى، تمام فضایل اخلاقى را حد وسط در میان افراط و تفریط مى دانند. این مسئله هرچند عمومیت ندارد; ولى در مورد بسیارى از صفات از جمله فضیلت سخاوت صادق است که در میان دو صفت رذیله قرار گرفته: اسراف و تبذیر، و بخل و تقتیر.
مُبذّر از ماده «تبذیر» از ریشه «بذر» (بر وزن نذر) در اصل به معناى پاشیدن دانه است; ولى چون این واژه در مورد اموال به کار رود به کار کسانى اطلاق مى شود که اموال خود را به صورت نادرست مصرف کرده و آن را حیف و میل مى کنند. معادل آن در فارسى امروز ریخت و پاش است و تفاوت آن با اسراف این است که اسراف مصرف بى رویه و تبذیر اتلاف بى رویه است. البته این در صورتى است که این دو واژه در مقابل هم قرار گیرند; ولى هرگاه جداگانه استعمال شوند ممکن است مفهوم عامى داشته باشند.
«مُقتِّر» از ماده «تقتیر» در اصل به معناى تنگ گرفتن است و هنگامى که در مورد اموال به کار رود به معناى بخیل و خسیس بودن است. «مقدّر» از ماده تقدیر به معناى مدیریت صحیح اموال است که حد وسط در میان تبذیر و تقتیر است.
قرآن مجید درباره مبذّرین مى فرماید: «(وَ آتِ ذَا الْقُرْبى حَقَّهُ وَالْمِسْکینَ وَابْنَ السَّبیلِ وَلا تُبَذِّرْ تَبْذیراً * إِنَّ الْمُبَذِّرینَ کانُوا إِخْوانَ الشَّیاطین); حق خویشاوندان و مستمندان و واماندگان در راه را ادا کن و تبذیر مکن، چرا که تبذیر کنندگان برادران شیطانند».(1)
در جاى دیگر درباره صفات والاى بندگان برگزیده و عباد الرحمان مى فرماید: «(وَالَّذینَ إِذا أَنْفَقُوا لَمْ یُسْرِفُوا وَلَمْ یَقْتُرُوا وَکانَ بَیْنَ ذلِکَ قَواماً); آنها کسانى هستند که هنگامى که انفاق مى کنند نه اسراف مى کنند و نه بخل و سخت گیرى دارند و در میان این دو، حد اعتدال را رعایت مى کنند».(2)

در روایتى از امام صادق(علیه السلام) با ذکر مثال روشن و جالبى این حد اعتدال بیان شده است. راوى مى گوید: «فَأَخَذَ قَبْضَةً مِنْ حَصىً وَقَبَضَهَا بِیَدِهِ فَقَالَ هَذَا الاِْقْتَارُ الَّذِی ذَکَرَهُ اللَّهُ فِی کِتَابِهِ ثُمَّ قَبَضَ قَبْضَةً أُخْرَى فَأَرْخَى کَفَّهُ کُلَّهَا ثُمَّ قَالَ هَذَا الاِْسْرَافُ ثُمَّ أَخَذَ قَبْضَةً أُخْرَى فَأَرْخَى بَعْضَهَا وَأَمْسَکَ بَعْضَهَا وَقَالَ هَذَا الْقَوَامُ; امام مشتى از سنگریزه برداشت و محکم در دست خود گرفت سپس فرمود: بخل و اقتار که خداوند فرموده همین است. آن گاه مشت دیگرى بر داشت و چنان دست خود را گشود که همه آن روى زمین ریخت و فرمود این اسراف است آن گاه مشت دیگرى برداشت و آن را به طورى گشود که مقدارى در کف دست باقى ماند و مقدارى از لابه لاى انگشتان فرو ریخت و فرمود این همان قوام است (که در قرآن مجید آمده است)».(3)
در شأن نزول آیه 29 سوره «اسراء» نیز آمده است که شخص سائلى از پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) تقاضاى پیراهن کرد. پیامبر پیراهن خود را به او بخشید و همین امر سبب شد که آن روز نتواند براى نماز به مسجد برود. این جریان سبب شد که زبان منافقان باز گردد و بگویند محمد خواب مانده یا مشغول لهو و سرگرمى شده و نمازش را به فراموشى سپرده است. (ولى هنگامى که از جریان کار باخبر شدند شرمنده گشتند) آیه فوق نازل شد و به پیامبر چنین دستور داد: «(وَ لا تَجْعَلْ یَدَکَ مَغْلُولَةً إِلى عُنُقِکَ وَلا تَبْسُطْها کُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُوماً مَحْسُوراً); دست خود را بر گردن خویش زنجیر مکن (و انفاق و بخشش را ترک منما) و بیش از حد (نیز) دست خود را مگشاى که خانه نشین شوى و مورد سرزنش قرارگیرى و از کار خود فرو مانى».
در اینجا این سؤال پیش مى آید که تاکید در میانه روى در انفاق چگونه با ایثار (مقدم داشتن دیگران بر خویشتن) که در حالات بسیارى از پیشوایان آمده سازگار است مثل آنچه در شأن نزول سوره «دهر» و داستان مسکین و یتیم و اسیر آمده و به دنبال آن آیه شریفه (وَیُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْکِیناً وَیَتِیماً وَأَسِیراً) نازل شد.
پاسخ این سؤال روشن است، مسئله اعتدال حکمى عام است و ایثار حکمى خاص که مربوط به موارد معینى است. به عبارت دیگر: اصل بر اعتدال در مسئله انفاق و ایثار یک استثناست. به علاوه، دستور به ایثار مربوط به جایى است که بخشش فراوان، نابسامانى فوق العاده اى در زندگى انسان ایجاد نکند و «ملوم» و «محسور» نگردد در غیر این صورت باید از دستور اعتدال پیروى کرد.(4)
*****
پی نوشت:
(1). اسراء، آیه 26 و 27.
(2). فرقان، آیه 67.
(3). کافى، ج 4، ص 54، ح 1.
(4). سند گفتار حکیمانه: این کلام حکمت آمیز را آمدى در غررالحکم در حرف کاف آورده است و از روایت فتال نیشابورى (متوفاى 508) در کتاب روضة الواعظین استفاده مى شود که این جمله در ذیل حکمت شماره 2 بوده است و این نشان مى دهد از مصدرى غیر از نهج البلاغه گرفته است. (مصادر نهج البلاغه، ج 4، ص 31). در کتاب تمام نهج البلاغه آن را در لابه لاى وصیت نامه مشروح امام به فرزندش امام حسن مجتبى(علیه السلام) آورده است. (تمام نهج البلاغه، ص 967).

حکمت 33 نهج البلاغه: میانه‌روی در بخشش و مصرف

وَ قَالَ (علیه السلام): كُنْ سَمْحاً وَ لَا تَكُنْ مُبَذِّراً، وَ كُنْ مُقَدِّراً وَ لَا تَكُنْ مُقَتِّراً.

و فرمود (علیه السلام): بخشنده باش و اسرافكار مباش و ميانه رو باش و سختگير مباش.

مدرسه و موسسه آموزش عالی حوزوی زینبیه کرج تهیه «ویژه نامه ایام کرونا» را خبر داد .
 

مدرسه و موسسه آموزش عالی حوزوی زینبیه با توجه به شرایط بوجود آمده در اثر بیماری کووید -19 ، فعالیت پژوهشی با عنوان «ویژه نامه کرونا» را تهیه نمودند . این ویژه نامه به برخی ابهامات و اشکالات مطرح شده در روزهای اخیر پرداخته است.

بعنوان نمونه، در پاسخ به شبهات مطرح شده در رابطه با ناسازگاری بین علم و دین، به احادیثی در رابطه با بهداشت و سلامت اشاره شده است. همچنین بجهت توجه دادن به اینکه کرونا و سایر بلایا شر مطلق نبوده و در عین حال که ظاهر آن تلخ و رنج آور است ولی خیرات زیادی با خود به همراه دارد و از جمله آنها همدلی‌هایی است که در ذیل این بحران خلق شد و در این نشریه گزارشی از این همدلی آمده است.

از بعد فقهی، به دلیل تقارن با ماه مبارک رمضان، به دلایل فقهی و احکام روزه داری در ایام کرونا پرداخته شد.

همچنین بحث های اخلاقی در ارتباط با این بیماری در این ویژه نامه مورد توجه قرار گرفته است.

در ادامه این ویژه نامه به برخی شبهات، در حوزه کلام در مورد تفکرات التقاطی درباره‌ی باور به خدا که از طرف دکتر سروش مطرح شده بود با توجه به نظر حجت الاسلام جبرئیلی -عضو هیأت علمی گروه کلام پژوهشگاه-پاسخ داده شد.