مدرسه علمیه زینبیه کرج (سطح 2)

روز عرفه هیجان عجیبی داشتم هر لحظه منتظر بودم تا بتوانم در مراسم دعای عرفه حاضر شوم.بعد

حضور در مدرسه تا رسیدم خانه رفتم دوباره وضو گرفتم  نشستم سر سجاده .مفاتیح الجنان رابرداشتم

دو صفحه از دعای امام حسین(ع) در روز عرفه را خواندم.اما حضور قلبی حاصل نشد.عیب از خودم

بود خوب می دانستم.سعی کردم معنای دعا را بخوانم شاید رقت قلبی حاصل شود.دیدم کلام گهربارامام

حسین (ع) کجا ومن بنده گنه کار کجا.شروع کردم با خدا درد ودل کردن ازگذشته،ازدلایل آمدنم به حوزه

از لطفها ومحبتهایی که تا الان به واسطه حضورم درحوزه برایم حاصل شده بود را شمردم. کم کم حس

کردم می توانم خودم را پشت واژگان امام حسین(ع) پنهان کنم وایشان را واسطه قرار دهم حسی خاص

سراسر وجودم را فرا گرفت .بغضی در گلویم نشست شروع کردم های های گریه کردن. و فقط می گفتم

خدایا ممنونم مرا به درگاهت راه دادی ومرا با حوزه آشنا کردی. می دانم قصور از من بوده که تا الان

توفیق حضور درمکتب انبیاء(ع) برایم حاصل نشده بود.اما تورا قسم می دهم به گریه های امام حسین(ع)

در روز عرفه دست همه ما طلاب را بگیر ولحظه ی ما را رها مکن. خدایا راه سخت و دشوار. ما هم اول

راهیم خدایا کمکمان کن.کم کم دلم آرام شد. انگار خدا بهم نگاه کرده بود. خوشحال بودم نمی دانم چرا اما

خوشحال بودم واز صمیم قلبم به خدا گفتم: خدایا بنده ی کوچک تو فقط می خواست از تو تشکر کند.

میرحسینی(طلبه سال اول)