مدرسه علمیه زینبیه کرج (سطح 2)

این روزها بیرق های سیاهرنگ عزا و آوای نوحه های عاشورایی حال وهوای شهر مان را به کلی تغییر

داده، بانگ یا حسین پر رنگ تراز همیشه بلنده، حالا حتی بوی سیب از سمت کربلا به «شام» که نه به

مشام می رسه دلها خیلی راحت می شکنه و اشکها سرازیر می شه و هر کس به نیتی و با حال و هوایی به

عاشقان پور شور امام حسین(ع) می پیونده تا دوباره جهان ببینه که عبور قطار زمان هیچ غباری بر این

عشق پر شور ننشانده و هیچ خاکستری روی این آتش سوزان دل را نگرفته.

به راستی کربلا چیست جز سرزمینی تشنه که می تواند تمام دلهای تشنه را سیراب کنه

کربلا آبروی همه خاک است ، خاکی که هر ذره آن مهر نماز عاشق ترین بندگان خداست.

کربلا نخلستانی است که تا هنوز نخل هایش سربریده می رویند و ایستاده می میرند

و کربلا ابتدای دلهایی است که با عاشوار گره خورده اند و عاشورا روز سربلندی انسان است.

و تو خوب می دانی که چرا هر سال درچنین روزی خورشید از بلندای نیزه ی خونین طلوع خواهد کرد.

و کربلا چیست جز تداعی کهیعص(کاف: کربلا، هاء: هلاکت، یاء: یزید،، عین: عطش، صاد: صبر)

به قلم خانم لشگری