مدرسه علمیه زینبیه کرج (سطح 2)

برای نشر فرهنگ دینی وترویج معارف نیاز به جهاد،اقدامات

فراگیر وتلاش خستگی ناپذیر است.با آسودگی وراحتی چنین

آرزویی برآورده نخواهد شد.انتظار این که مردم ، خودشان

متوجه شوند وبه سراغ طبیبان بروند یک انتظار بیهوده است

که حاکی ازغفلت طبیبان به جنس دردجامعه امروز است.

امروزدردی احساس نمی شود که طبیب منتظربیمار بنشیند.

طبیب بایدبرود واول مردم را با دردهای سرطانی

دینی ومعنوی که بی صدایندآگاه سازد وسپس به

علاج ودرمان بپردازد.

بنابراین وظیفه ما:

1.دردسازی یعنی زمینه سازی جهت احساس درد است.

2.درمان ومداوای دردهای بی صدای روحی ودرونی است.

بی دردی خود بدترین درد دینی جامعه امروز است.بیماریهای روحی بر خلاف بیماری های جسمی هر

اندازه بیشتر و وخیم تر می شوند بی صداتر و کم دردتر می گردند تا اینکه ناگهان انسان را به سکته

روحی مبتلا سازد.آری درد شلاقی برای تکاپو،تکاپو وتلاشی درجهت درمان ومصون ماندن است.