مدرسه علمیه زینبیه کرج (سطح 2)

ما جوانان به دنبال الگویی هستیم که نخست هم ‏سن و سالمان باشدو همانند ما در توفان جوانی بوده

و در نشیب و فراز حوادث حضورداشته باشد. معصوم نباشد; زیرا با ما فرق خواهد کرد و دربحرانهای اجتماعی

سیاسی و حتی اقتصادی درگیر شده باشد تا به‏ خوبی او را همانند خود بدانیم و از شیوه زندگانی، روش برخورد

او با دیگران، چگونگی سخن گفتن، شهامت، شجاعت، دلیرمردی و بی‏ باکی وی برای خود سرمشق بگیریم و او

را نمونه ‏ای تمام عیار برای ‏امروز و فردای زندگی خود بدانیم.

دفتر زندگانی چنین  الگویی را، که برخی هجده ساله و پاره ‏ای‏ سالهایی بیشتر دانسته ‏اند، می‏ گشاییم و با

یکدیگر به صحیفه صفات‏ و ارزشهای چشمگیر او می‏نگریم. آرام آرام با او همراه شده وبیشتر از گذشته به

ناگفته‏ های گفتنی‏اش که همگی برایمان  مشعلی فروزان خواهد بود، دل می‏سپاریم.

او یازدهم شعبان سال سی و سوم هجری  به دنیای پر غوغای حیات‏ پاگذاشت. پدر در گوش راست او اذان

گفت و دیگر گوش وی را باترنم اقامه آشنا ساخت تا از آغاز با نغمه توحید، نبوت، امامت وولایت آشنا شود

و با چنین سرودهایی راه روشن رستگاری را از عمق‏ جان بیابد. دیری نپایید که در هفتمین روز تولد وی، بنا

به سنت‏ پسندیده دینی، سرش را تراشیدند و هم وزن موهای زیبایش، به‏ مستمندان چشم به راه نقره

صدقه دادند.

آشفتگی اوضاع سیاسی و آتش افروزی حاکمان ستمگر آن عصر بدان ‏حد بود که نام «علی‏» جرمی

نابخشودنی حساب می ‏شد و برزبان‏ راندن این واژه مقدس ممنوع بود. پدر وی، که به خوبی می‏دانست‏ نام 

دیباچه شخصیت و نشان دهنده شرافت، ادب و عظمت انسان است،نام کودک را «علی‏» نهاد تا بهترین برکات

و زیباترین صفات‏بردریای وجود فرزندش ریزان شود و بدسگالان سیه سرشت‏خود را باامواج پاک و زلال غیرت دینی

و شخصیت مذهبی رو به رو ببینند. درپی آن، لقب «اکبر» نیز برای او انتخاب کرد تا «علی اکبر»که به عنوان

پسر نخست‏ خانواده است‏ با دیگر فرزندان، که نام‏ آنان نیز علی خواهد بود، تفاوت یابد.

 علی صفات جد خود را می‏دانست، از این‏رو، هماره در آینه اخلاق ورفتار او نظر می‏کرد و خود را بدان

صفات می ‏آراست. به هنگام‏ جوانی در میان جمع و با دوستان خود، گشاده رو و شادمان بود;

ولی در درتنهایی اهل تفکر و همراه با حزن بود. علاقه فراوانی به‏خلوت با خدای خود و پرداختن

به راز و نیاز و گفتگو باخالق هستی ‏داشت. در زندگی آسان‏ گیر، ملایم و خوش‏خو بود، نگاهش

کوتاه می‏ نمودو به روی کسی خیره نمی‏ شد. بیشتر اوقات بر زمین چشم می‏دوخت و بابینوایان

و فقرا که از نظر ظاهری در جامعه و نگاه دنیا طلبان ‏احترام چشمگیری نداشتند. نشست و

برخاست می‏کرد، با آنان همسفره‏می ‏شد و با دست‏خود دردهانشان غذا می‏گذارد. اصالتهای فکری

واستواریهای روحی، وی را چنان کرده بود که هیچگاه و از هیچ‏ حاکمی هراس نداشت.

«اولی الناس بهذالامر علی بن الحسین بن علی جده رسول الله وفیه شجاعه بنی‏هاشم و سخاه بنی امیه

و رهو ثقیف.» 
شایسته‏ ترین افراد برای امر حکومت، علی اکبر فرزند امام حسین‏است که جدش رسول خدا(ص)است

وجاهت‏ بنی‏ هاشم، سخاوت بنی امیه وزیبایی قبیله ثقیف را در خود جمع کرده است.