مدرسه علمیه زینبیه کرج (سطح 2)

بشارت باد بر اهالی زمین که سیب سرخ بهشت، جوانه زده است!

نام تو، ریشه شر را خشکاند و آتش دوزخ را سر کرد بر پیروان طریقه رستگاری.

خانه وحی، با درخشش نام تو، روشن‏تر شد، تا نشانه‏ای باشد بر حرمت زن،

تا دیگر رنگ چهره‏ ها با شنیدن صدای تولد دختران، کبود نشود؛ تا دیگر سنت‏های

جاهلانه میان دختر و پسر، خطی نکشد به نشانه سعد و نحس.

«عاص بن وائل سهمی» بداند که سهمی از میراث حقیقت و ماندگاری نخواهد برد.

هرچه بهره‏ای از نور نداشته باشد، تا صبح بیشتر نخواهد پایید. پنجه‏های عداوت و

گمراهی، به زودی بریده و دریچه‏های هدایت، یکی پس از دیگری گشوده خواهد شد.

لبخند تو

در سرزمین قبیله‏ها و طوایف، انس و شفقت را نشانی نیست.

در سرزمین بیابان‏ها و تشنگی، اسم زن، جایی در دفتر زندگی ندارد؛ زنان، زهرا جان!

در سرزمین زنده به گور کردن دختران، در روزگار جاهلیت، لبخند تو، پایان گریه‏ های مرگ

بود. لبخند تو، آغاز خنده‏های حیات بود بر لب‏های دختران عرب.

در سرزمین آفت‏های شوم و روزگار شرور، لبخند تو، «خیر کثیر» بود و تداوم سلسله خوبی‏ها

در خاندان رسالت.

لبخند تو، طلیعه مهر بود، در بادیه‏های تاریکی؛ شریعه عشق بود در بیابان‏های سوخته.

به قلم میثم امانی