مدرسه علمیه زینبیه کرج (سطح 2)

سالروز آغاز امامت حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه) گرامی باد.

لحظه‌هایی را می‌گذرانیم که امامت و ولایت به منجی حقیقی انسانیت رسیده است. امشب صدای نقاره از عرش به گوش می‌رسد و خادمان زمینی و ملکوتی شما در حال پذیرایی از بندگان هستند.

مبارکتان باد این نیابت بر حق رسول الله(ص) و امیرالمؤنین(ع) و 9 نور دیگری که به پدر مظلومتان ختم می‌شد. شادی این نیابت چنان بر شیعیان شیرین است که جان‌هایشان به شوق آمده و مرحمی می‌شود بر درد انتظار.
در چنین روزی آخرین جرعه آب را به دست پدر دادید و از سوی او میراث امامت و ولایت امیرالمؤمنین را به دوش گرفتید، از آن لحظه تا امروز تمام ثانیه‌ها زیر سایه حضور شما حتی پشت پرده غیبت گذشته‌اند و دقایق به شوق رسیدن به وصلتان پا به آینده می‌گذارند.

اگر چه هنوز اِذن ظهورتان صادر نگردیده است اما کیست که نداند صدور برکت وجودتان بر زندگی مؤمنین به این سو و آن سوی پرده مربوط نیست.

کیست که نداند نگاه نگرانتان همواره به جوامع اسلامی است و سایه رهبریتان بر سر مظلومان، امیدبخش دل‌ها است.

کیست که نداند اگر آینده است، اگر امید و شوق زنده است، اگر هنوز فخر ستم دیدگان به آخرالزمان است تنها و تنها بهانه‌اش شمایید.

مگر می‌توان از فردا یاد کرد و شما را به یاد نداشت؟ مگر می‌توان دادخواهی کرد و به شما امید نداشت؟

وسعت ولایتتان به پهنای آسمان و کهکشان‌ها است و همچو چتری بر سر مؤمنان!

ای امام و ای ولی! ای رئوف و ای ناجی! شما که کشتی نجات این روزگارید و تمام دخیل‌ها برای کسب ذره‌ای از محبتتان گره می‌خورند، شما بیش از همه شاهد استغاثه مظلومان و ناله دردکشیدگان هستید!

آغاز ولایتتان مبارک است و موجب امید! موجب نجات و موجب عدالت!

امروز نه فقط عباسیان و امویان زهر کینشان جام شهادت را بر پدرتان و سایر امامان پیش از شما نوشاند، که ظلم تحت عناوین مختلف پا به عرصه گذاشته و هر روز قبیحانه‌تر دست به خون بی‌گناهان می‌شوید!

و این سال‌ها چقدر برای درد کشیدگان و منتظران آرام می‌گذرد! چه چشم‌ها که هنوز به آسمان است و چه لب‌ها که هنوز دعای فرج و ندبه را زمزمه می‌کند…

آری امامتتان مبارک ای اسوه صبر زینبی! ای منجی لحظه‌های بی‌کسی!

و چه زیباست آن روز که جشن امامت شما با حضور خودتان برگزار شود! روزی که غیبت کبری تمام شده و مُهر عدالت شما بر زندگی هر کاخ نشین و کوخ نشین زده می‌شود! روزی که دیگر زمین و آسمان به هم دوخته نمی‌شود تا انسانیت به دست خود به باد رود، روزی که اگر حرفی هست نه با توپ و موشک و سلاح، که با زبان و در پیشگاه شما زده خواهد شد!

ای وارث اخلاق نیکوی نبوی و عدالت علی(ع)! ای حقیقت وجودی حسنین(ع) و عبودیت علی ابن الحسین(ع) و علم محمدبن علی(ع) جعفربن محمد(ع) و موسی ابن جعفر(ع)، ای نماد محبت علی ابن موسی(ع) و دستگیری محمدبن علی(ع) و امامت علی بن محمد(ع) و حسن بن علی(ع)! ای که وجودتان حتی پشت پرده‌ی غیبت نیز منشأ برکات مؤمنین و سعادت بشریت است!

ما همچنان با وجود دلتنگی و غم! با وجود چشم‌های اشکبار و دست‌های خالی! با وجود کوله بار سیاه و گام‌های لرزان! با قلب‌های خسته و ذهن‌های پریشان بر لب جاده انتظار نشسته‌ایم و امیدمان تنها و تنها به رسیدن شما است!
 

امام مهدی(عج) آئینه تمام نمای پیامبران و امامان

لحظه آغاز امامت امام زمان، دارای مرتبه و جایگاهی ویژه در تاریخ آغاز امامت معصومین است، چرا که در این آغاز که آخرین آغاز هم بوده، شاهد انتقال میراثی بس عظیم از سراسر تاریخ پیامبران و امامان به آخرین امام هستیم، میراثی که اعم از میراث معنوی و معنایی و میراث اشیای مقدس تاریخ نبوت و امامت است و همین امر، امام مهدی(عج) را آیینه تمام نمای پیامبران و امامان کرده است.

همواره در یک نگاه و آرزوی تاریخی مشترک، تمامی پیامبران و تمامی اوصیای آنها و تمامی پیروان برجسته آنها که به مراتب بالای معرفت و یقین رسیدند، توجهشان به سوی انتظار موعود و منجی‌ای بوده که آخرین وصی پیامبر خاتم بوده و بستر ساز آرزوی جهانی سازی بهشت زمینی از معبر عبودیت و عدالت است و امام دوازدهم به عنوان «موعود الامم» شناخته شده است.

با این نگاه نهم ربیع الاول، دومین آغاز از آغازهای سه گانه امام موعود (تولد، امامت و ظهور) است و همان گونه که به واسطه ابتهاج و سرور و نشاط و شادی تمام عوالم وجود از تفویض مقام امامت در غدیر خم این روز، روز جشن می‌شود، حتی اگر بیشتر انسان‌ها آمادگی پذیرش آن را نداشته باشند، نهم ربیع الاول هم همین گونه خواهد بود.

غیبت امام بسترساز بلوغ تدریجی جامعه

آغاز امامت امام زمان(عج)، یکی از آغازهای زیبا و امیدآفرین و بسیار ویژه است چرا که از منظر نگاه تاریخی این دستاوردها را به همراه دارد، غیبت امام باعث انفعال همیشگی ابلیس و ابلیسیان در برابر رهبری معصوم شده است. غیبت امام باعث فراغ کافی امام غائب برای مدیریت غائبانه بشر به سوی بهشت ظهور شده است و غیبت امام، بسترساز بلوغ تدریجی جامعه‌ی حق و مسئولیت‌پذیری تاریخی آنها معطوف به رسالتِ زمینه‌سازی شده است.

نهم ربیع الاول عید است، چرا که غدیر دوم است. در این غدیر از لحاظ ملکوتی بزرگ‌ترین تحول معنوی در جهان هستی رخ داده است و آخرین انسان کامل حامل مقام ولایت شده است، ولایتی که از نظر میراث داری تمامی ولایت‌های پیشین و از جهت رسالت و مسئولیت‌پذیری و چشم اندازی که تعریف می‌کند، مهم‌ترین ولایت و امامت است.

منبع:پایگاه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان-به سوی ظهور