| « به سوی نور | زود به مقصد می رسی » |
خداوند هم به زیارت ایشان می رود
روزی امام صادق علیه السلام از یکی از صحابۀ خود پرسیدند: «آیا امام حسین علیه‌السلام
را زیارت می کنی؟» آن فرد پرسید: «خودتان به زیارت ایشان می روید؟» حضرت فرمودند:
«مگر می شود کسی را که خداوند به زیارتشان می رود، من زیارت نکنم؟»
معنی زیارت خدا چیست؟ آیا همان درود است؟ اگر همان درود باشد که خداوند به ما بندگان
هم درود می فرستد «هُوَ الَّذِي يُصَلِّي عَلَيْكُمْ وَمَلَائِكَتُهُ»1. معنی زیارت خدا، رحمت خداست
که در سورۀ بقره می فرماید من درود و رحمت را با هم به اهل صبر می فرستم. «الَّذِينَ إِذَا
أَصَابَتْهُم مُّصِيبَةٌ قَالُواْ إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّـا إِلَيْهِ رَاجِعونَ أُولَـئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَوَاتٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولَـئِكَ هُمُ
الْمُهْتَدُونَ.» کسانی که چون مصيبتی به آنها رسيد گفتند: ما از آن خدا هستيم و به او باز
می گردیم صلوات و رحمت پروردگارشان بر آنان باد که هدايت يافتگانيم.»2
خداوند بر هیچ پیامبر و امام دیگری درود و رحمت نفرستاده است. این یک ویژگی است و
ما دلیلش را نمی دانیم. یکی از ارزشمندترین گریه ها، گریه از خوف و خشیت خداوند در
سحرگاه است که فقط مختص انسان است اما گریۀ بر اباعبدالله علیه‌السلام برای کل
عالم است. امام سجاد علیه‌السلام فرمودند پدر من کسی بود که آسمانها و زمین و
پرندگان و ماهیان درختان و گیاهان و بهشتیان بر او گریه کردند. اینها امتیاز است.
خداوند هفت حقیقت و دو پاداش را در سوره نحل برای ابراهیم علیه‌السلام بیان می کند
و امام حسین علیه‌السلام هر نُه حقیقت را به ارث برده اند.
«إِنَّ إِبْراهيمَ کانَ أُمَّةً قانِتاً لِلَّهِ حَنيفاً وَ لَمْ يَکُ مِنَ الْمُشْرِکينَ120شاکِراً لِأَنْعُمِهِ اجْتَباهُ وَ
هَداهُ إِلي صِراطٍ مُسْتَقيمٍ.» به راستی ابراهیم ( به تنهایی به لحاظ کمالات انسانی اش)
به سان امّتی بود و یا در مدتی از عصر خود به تنهایی مصداق یک امت اسلامی بود، فروتن
و مطیع خدا و حق گرا بود و هیچ گاه از مشرکان نبود ( نه به شرک در وجود و نه در ربوبیت
و عبادت و طاعت) شکرگزار نعمت های خدا بود. خدا او را ( به رسالت و نبوت و سپس به
امامت و خلّت) برگزید و به سوی راهی راست هدایت نمود.»3
حضرت ابراهیم علیه‌السلام “کل الکمال”
خداوند آیه را با «إِنَّ» شروع کرده است تا به ما اطمینان بدهند و شک را از ما بگیرند و
بدانیم که ابراهیم علیه‌السلام مطلق، کل الکمال بود. ابراهیم علیه‌السلام برای تمام
انسانهای بعد از خود الگو بودند و “معلم خیر"، در تمام اعمال و رفتار و کارهای مردم،
سرمشق بودند یعنی “اسوه” که خداوند این ویژگی را برای ابراهیم علیه‌السلام در یک
سورۀ دیگر هم نقل کرده است: «َانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْرَاهِيمَ»4
ما چه مقامی داریم؟
در مهمترین کتاب هایمان آمده که حضرت امام حسین علیه‌السلام چندین بار از مکه تا
کربلا اعلام کردند: «لکم فی اسوة» خداوند وجود مرا برای همۀ انسان ها و تمام
اعمالتان سرمشق قرار داده است.» پس ایشان نمونه کامل ارزش ها هستند. اما
بعضی می گویند ما کجا و امام حسین علیه‌السلام کجا! و بر خلاف خواسته خداوند
بین خود و ابی عبدالله علیه‌السلام فاصله می اندازند. حضرت بر پایه ارزش هایی که
از حضرت آدم، نوح و ابراهیم علیه‌السلام و دیگر پیامبران و امامان به ارث بردند این
مقام اسوه بودن را کسب کرده اند که زیارت وارث سند این نکته است. ما چه مقامی
داریم؟ مقام ما مأمون بودن است و مأمون هم می مانیم نمی توانیم به مقام امامت
برسیم چون مأمون کسی است که امام را برایش قرار دادند و باید از امام اطاعت کند.
وجود امام به چه علت است؟
وجود امام به چه علت است؟ «جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنا» ما از ایشان امامانى
قرار دادیم که به امر ما هدایت مىکردند»5، کمال هدایت ما به این است که به امام
اقتدا بکنیم. امام اهل نماز بوده اند پس مأمون باید نماز خوان شود؛ امام بخشنده
بودند پس مأمون هم نباید بخیل باشد؛ امام اهل امر به معروف و نهی از منکر بودند
پس مأمون هم باید از خانواده خود شروع کند تا به دوستان و مردم غریبه برسد و
آنها را به انجام خوبی ها دعوت کند و از کارهای بد باز دارد. درست است که نمی توانیم
امام باشیم ولی می توانیم مامون خوبی باشیم، آن 72 نفری هم که با سیدالشهدا
علیه‌السلام به شهادت رسیدند مأمون های خوبی بودند.
1. سورۀ احزاب آیه43
2.سوره بقره آیه 157-158
3.سوره نحل آیه 120-121
4.سوره ممتحنه آیه 4.
حجه الاسلام انصاریان. مسجد امیر(ع)
موضوعات: اخلاق
فرم در حال بارگذاری ...
