مدرسه علمیه زینبیه کرج (سطح 2)

دکتر سيد عبدالحسين طباطبايي مي گويند: مراقبت در عبادت، تعبد و تقيد امام در مسايل شرعي بر همه کس

روشن است . التزام هميشگي ايشان به انجام حتي مستحبات و ترک مکروهات از روزگار جدايي ايشان تا هنگام

ارتحال از جمله مطالبي است که بارها نقل شده است. ايشان حتي در شرايط بحراني بيمارستان هم معمولاً نماز شبشان

ترک نشد. مستحبات نماز را حتماً به جاي مي آورند؛ حتماً عطر  مي زدند، محاسن را شانه مي کردند و عمامه بر سر

مي گذاشتند. گفتن اين مسايل آسان است ولي در نظر بگيريد، بيمار کهن سالي را که با ضعف و درد و تب، دوران دشوار

بعد از عمل جراحي را مي گذراند، مقادير زيادي دارو از طريق سرم به بدن متصل است و امکان شستن ندارد و ماسک

اکسيژن بايستي بر دهان و بيني باشد، آن وقت به طور دايم به فکر ساعت نماز باشد و مستحبات را هم با همان حال به جاي

بياورد. در حالي که کيسه خون به دست وي وصل است، فارغ از همه محيط اطراف به نماز شب بپردازد .

چند ساعت آخر عمر امام همگي در حال نماز گذشت. چون حال شان مناسب نبود با اشاره دست رکوع و سجود را به جاي

مي آورند و با مختصري حرکت دادن سر و حرکات مختصر دست و پا نماز مي خواندند، زيرا ديگر قدرت نشستن نداشتند .

برگرفته از فصل صبر.علی الله سلیمی.ص196