مدرسه علمیه زینبیه کرج (سطح 2)

اعتقاد به ظهور منجی

خداوند حکیم است و نظامی که توسط قادری حکیم به وجود آمده، حتماً احسن است و نظام احسن، عالی­ترین جواب را به نیازهای انسان می­دهد. لازمه نظام احسن، بودنِ فرج برای نجات از هر ظلمی، چه از ظلم فردی و چه از ظلم عمیق آخرالزمان است.^[1]

یکی از سرچشمه ­های آرامش، انتظار موعود است. انتظار، یکی از بزرگترین پشتوانه­های روحی آدمی است که در کشاکش مشکلات زندگی، توان مقابله به آدمی می­بخشد که از حصول انواع افسردگی و اضطراب پیش­گیری می­کند و نمی­گذارد ما از پویایی بیفتیم و در نتیجه بپوسیم و تسلیم رنگ غیرفطری حکومت مداران ظالم گردیم. انتظار هم­طراز امید است که از کانون فطرت آدمی فوران می­کند، حتی مادیون نیز در انتظار تحقق جامعه بی­طبقه مورد انتظار خویشند.

مساله انتظار موعود، یک مساله الهی است و اختصاص به مذهب خاصی ندارد؛ توجه به مساله انتظار پشتوانه روحی نه تنها مسلمانان، بلکه همه امت­ها، انبیاء و اولیاء پیش از اسلام نیز بوده است. زیرا دین به ما می­گوید یک زندگی ماوراء این زندگی­ها در همین دنیا ممکن است و مناسب روح توست.^[2]

جامعه­ای که متوجه قطب برین انسانی شود، روزمرّگی­های اجتماعی اندیشه او را مشغول نمی­­کند و در حرکت به سوی حیاتی بلند از پای نمی­نشیند و ظلم طاغوت­ها را به عنوان یک واقعیت پایدار در حیات زمینی نمی­پذیرد و ستم ستمگران، شعله­های امیدش را خاموش نمی­کند؛ زیرا که پذیرفتن ستم در این دنیا با نظام الهی و سنت حق نمی­سازد.^[3]

مساله انتظار، در اسلام، دارای اهمیتی ویژه بوده و برترین عمل به شمار آمده است به طوری که حضرت رسول اکرم(صلی الله علیه و آله) فرمودند: اَفْضَلُ اَعْمَالِ اُمَّتی، اِنْتِظارُ الفَرَجْ.^[4]

مساله انتظار، اثرات تربیتی فردی و اجتماعی فراوانی در زندگی آدمی دارد از جمله :

1) بشر همواره در آرزوی روزی است که به دور از هر گونه گرفتاری­ها زندگی کند.

2) هر کس به این مساله می­اندیشد که سعادت آدمی، فقط در پرتو حاکمیت انسان کامل میسر است و انتظار ظهور چنین روزی، اثر مثبتی در روان آدمی دارد که نه تنها از یاس و ناامیدی انسان، در کشاکش زندگی می­کاهد بلکه محرّک قوی و پیش برنده­ای به سوی دست­یابی به آرزوهای سازنده است .

3) انتظار موجب روی آوردن آدمی به اخلاق نیک، اعتقاد صحیح و یکتاپرستی است، زیرا امام مورد انتظار او کسی است که با ظهور خود، این گونه مسائل و حقایق را بسط می­دهد.

4) اعتقاد به ظهور موعود اسلام، آدمی را وامی­دارد تا بر آنچه در دوران ظهور رخ می­دهد، بیندیشد. شخص منتظر همواره در حدّ توان خود، به بسط، تبلیغ و اجرای دستورات خدا، جهت آبادانی جهان و پیشرفت زندگی مردم همّت می­گمارد.^[5]

انسان منتظر دنبال این است تا میان روح خویش و امام، سنخیت و ارتباط معنوی ایجاد نماید. وی با امید به آینده­ای مطلوب، وجد و شادابی درونی دارد و احساس ناامیدی به خود راه نمی­دهد. و اینان هیچ­گاه بدون هدف نیستند و عمر را در رکود و بطالت سپری نمی­کنند و از آرامش درون، امید به زندگی و حیات بهتر برخوردار هستند.^[6]