مدرسه علمیه زینبیه کرج (سطح 2)

خاطره ی از آقای قرائتی:

من در اتاق یك رئیسی رفتم، كار داشتم. تا در را باز كردم دیدم یك دختری حالا یا دختر یا خانم، خیلی

خوشگل است. تا در را باز كردم، اوه… چه شكلی!داخل اتاق رئیس رفتم گفتم: شما با این خانم محرم

هستی؟ گفت: نه!گفتم: چطور با یك دختر به این زیبایی تو در یك اتاق هستی و در هم بسته است. گفت:

آخر ما حزب اللّهی هستیم. گفتم: خوشا به حالت كه اینقدر به خودت خاطرت جمع است. حضرت امیر

به زن‌های جوان سلام نمی‌كرد.گفتند: یاعلی رسول خدا سلام می‌كند توچرا سلام نمی‌كنی؟ گفت:رسول

خدا سی سال از من بزرگتر بود. من سی سال جوان هستم. می‌ترسم به یك زن جوان سلام كنم یك جواب

گرمی به من بدهد، دل علی بلرزد. گفتم: دل علی می‌لرزد، تو خاطرت جمع است.

مادرم برایم دعا کن،تا حرمت حجابی را که در کودکی ام  مرا با آن آشنا کردی برای همیشه حفظ نمایم.

آیا ما می خواهیم که این دین،کلمه ی«لا اله الا الله» ونظام اسلامی،در دنیا مایه ی غبطه ی

انسان ها باشد یا نه؟ اگر نمی خواهیم،پس چرا مبلغیم؟ برویم مشغول بقالی وکاسبی بشویم؟

ما که لباس تبلیغ رابه تنمان کرده ایم.هدفمان«کَلِمَة اللهِ هِیَ العلیا»است؛یعنی می خواهیم

کلمه ی خدا را برترین وبالاترین قراربدهیم.فرق اصلی ما با بقیه کسانی که مدعایی در عالم دارند،

درهمین هدف مقدس است.ما می خواهیم برای خدا،برای دین خدا،برای رضای خدا،برای اعتلای

کلمة الله تلاش کنیم،از آن وقتی که درس خواندن را شروع می کنیم،تا آن وقتی که تبلیغ می کنیم،تا

آن وقتی که تدریس می کنیم.هدفمان باید این باشد؛این،آن چیزی است که می تواند ما را موفق کند و

سخن ما را دل نشین ومؤثر نماید؛این را بایستی برای خودمان حتم وفرض بدانیم.

مقام معظم رهبری،درس خارج فقه،78/6/28

مردی از امام صادق(علیه السلام) اندرزی درخواست نمود! آن حضرت به او فرمودند:

1-اگر خدای تعالی روزی را به عهده گرفته است،غصه خوردنت برای چیست؟!

2-اگر روزی تقسیم شده است،حرص وآز برای چیست؟!

3-اگر سنجش(در قیامت) حق است،پس ثروت اندوزی برای چیست؟‍!

4-اگر عوض دادن خدای تعالی حق است،پس بخل ورزیدن برای چیست؟!

5-اگر کیفر الهی آتش دوزخ است،پس گناه برای چیست؟!

6-اگرمرگ حق است،پس شادمانی برای چیست؟!

7-اگر(کارنامه) اعمال بر خدا عرضه می شود،پس فریب برای چیست؟!

8-اگر گذر کردن بر صراط حق است،پس خودپسندی برای چیست؟!

9-اگر تمام چیزها به قضا وقدر است،پس اندوه برای چیست؟!

10-اگر دنیا ناپایدار است،پس اعتماد وآرامش به آن برای چیست؟!

خصال شیخ صدوق،ج2،ص450

دوست‏ خوب يكى از سرمايه‏ هاى بزرگ زندگى و از عوامل خوشبختى آدمى‏ است و انسان در انس با

دوست احساس مسرت مى‏ كند وشادمانى ونشاط را درگروهمنشين با رفيق مى ‏داند.«رفيق شايسته‏»،

براى جوان جايگاه خاص خويش را دارد و اهميت ‏آن به گونه‏اى است كه در شكل دهى شخصيت او

نقش بزرگى ايفا كرده،اولين احساسات واقعى نوع دوستى را در وى ايجاد مى‏ كند.جوان از يك سو به

كشش طبيعى و خواهش دل،عاشق دوستى ورفاقت‏ است و به ايجاد عميق‏ترين روابط دوستانه با يك يا

چند نفر ازهمسالان خود هست و از طرف ديگر براثراحساسات ناسنجيده وعدم ‏نگرش عقلانى ممكن

است دردام رفاقت ‏با دوستان نادان و تبهكارافتد;ازاين روخطروجود دوستان بد و ناپاك، اين نگرانى

‏ را در جوان ايجاد مى‏ كند كه «چگونه يك دوست‏ خوب و يكدل راانتخاب كنم؟»

امام صادق(ع) رفقا را سه نوع مى ‏داند:

1- كسى كه مانند غذا به آن نياز هست و آن «رفيق عاقل‏» است.

2- كسى كه وجود او براى انسان به منزله بيمارى مزاحم و رنج‏آور است و آن «رفيق احمق‏» است.

3- كسى كه وجودش به منزله داروى شفا بخش است و آن «رفيق روشن‏بين و اهل خرد» است.

شيوه انتخاب دوست در نگاه پيشواى ششم، اين گونه است:

«رفاقت، حدودى دارد، كسى كه تمام آن حدود را دارا نيست، كامل‏ نيست، و آن كس كه داراى هيچ

يك از آن حدود نيست، اساسا دوست‏ نيست:

1- ظاهر و باطن رفيق، نسبت‏ به تو يكسان باشد.

2- زيبايى و آبروى تو را جمال خود بيند و نازيبايى تو را نازيبايى خود بداند.

3- دست‏ي افتن به مال يا رسيدن به مقام، روش دوستانه او رانسبت‏ به تو تغيير ندهد.

4- در زمينه رفاقت، از آنچه در اختيار دارد، نسبت‏ به تومضايقه ننمايد.

5- تو را در مواقع گرفتارى و مصيبت ترك نگويد.»

«دوست آينه تمام نماى دوست‏» است و دو دوست مثل دو دست‏ اند كه آلايش يكديگر را مى ‏شويند

و به فرموده امام صادق(ع): «كسى كه ‏ببيند دوستش روش ناپسندى دارد واورا بازنگرداند، با آنكه

توان ‏آن را دارد، به او خيانت كرده است.»

امام صادق(ع) ضمن تاكيد فراوان به‏ انتخاب دوست ‏خوب و پايدارى ‏در اين دوستى، جوانان را از

رفاقت‏ با نادان و احمق پرهيزمى ‏دهد:«كسى كه از رفاقت ‏با احمق پرهيز نكند، تحت تاثير

كارهاى‏ احمقانه وى قرار مى‏ گيرد و اخلاقش همانند اخلاق ناپسند اومى ‏شود.»

در فرهنگ نورانى حديثى ما، جوانان را از رفاقت‏ با «بدنامان‏»برحذر داشته، آنان را به دورى از

دوستان خائن و متجاوز وسخن چين ترغيب مى ‏سازند، امام صادق(ع) مى ‏فرمايد:«از سه طائفه

مردم كناره‏ گيرى كن و هرگز طرح دوستى و رفاقت‏ با آن مريز; خائن، ستمكاروسخن چين. زيرا

كسى كه براى تو به ‏ديگرى خيانت كند، روزى نيز به تو خيانت‏ خواهد كرد و كسى كه ‏براى تو به

ديگران ظلم و تجاوز كند، به تو نيز ظلم خواهد كرد وكسى كه از ديگران نزد تو سخن چينى كند،

عليه تو نيز نزد ديگران ‏نمامى خواهد نمود.»

راه و «رسم رفاقت‏» در ثبات و پايدارى دوستى مؤثر است، گوشه‏ ای از شيوه آن را در

كلام امام صادق(ع) مى‏ نگريم:

«كمترين حق آن است كه: دوست‏ بدارى براى او چيزى كه براى خود دوست مى ‏دارى. كراهت

داشته ‏باشى در حق او، از آن‏چه براى خود كراهت دارى. از خشم اوبپرهيزى، به دنبال رضا و

خشنودى او باشى. باجان ومال وزبان ودست و پايت اورا كمك كنى.مراقب وراهنماى او وآيينه او

باشى.سوگندش را قبول كنى،دعوتش را اجابت نمايى،هرگاه بيمارشد، به عيادتش بروى وهرگاه

فهميدى حاجتى دارد، قبل از اين كه ‏بگويد، آن را انجام دهى، و وى را ناگزير نكنى كه انجام كار

رااز تو درخواست كند…»

منبع: ماهنامه كوثر، تیر 1379، شماره 40

كوچه‏ هاى مدينه هنوز هم ياد تو را دارند و داد مظلوميتت را سر می دهند.

خاك بقيع، مناجات‏هاى شبانه‏ ات را فرياد می زند و سنگ‏هايش اشك خشكيده ‏ات

را به تفسير می كشند. اينجا هنوز هم بوى كلاس‏هاى با صفايت را دارد. هنوز هم

درس و مدرسه با ياد تو شروع می شود. ديوارهاى مدينه با ياد دست نوازشگر تو

بر سر يتيمان،سازيارى می نوازند وبه جاى بازوان پرتوانت،تكيه ‏گاهى براى گريستن

عاشقان می شوند. وقتى نسيم صبح وزيدن می گيرد، صداى «ان شفاعتنا لا تنال

مستخفا بالصلوة» عارفانه‏ات به گوش می ‏رسد.منادى هنوز هم با غمى به بلنداى

آسمان فرياد برمی آورد كه به جرم پاسدارى، پايه گذار مذهب و الگوى عدل صادق

آل محمد (صلى‏ الله‏ عليه ‏وآله) را كشته‏ اند… .

در تقويم اين تاريخ پر فراز و نشيب، حزن انگيزترين روزها، روز شهادت است. آن هم

در مكانى چون مدينه و در كنار قبر پيغمبر، اشك‏ها مجال بهانه ندارندوبركويرگونه ‏ها

چون باران بهارى می بارند.عشاق، كوچه‏ ها را يك به يك پى غمخوار می ‏گردند. می ‏خواهند

صاحب شب را پيدا كنند. می روند و می ‏روند، تا ديوارهاى بقيع تكيه گاه خستگى‏شان گردد.

بوى غمِ مظلوميت تمام آسمان مدينه را در خود غرق نموده.

او كه مدرس توحيد مفضل بود، بعد از اميرالمؤمنين (عليه‏السلام) بهترين ادله عقلى را

به يادگار گذاشت. آرى او، امام جعفر صادق(عليه‏السلام)، امام عشق و آزادى، حال

ديگر در بقيع هميشه خاموش، آرميده است. بيا! بيا امشب خود را در مدينه ببينيم؛

پشت پنجره‏هاى مشبك بقيع. هواكه تاريك می گردد، مدينه روشن است. امشب در

كوچه‏ هاى مدينه خانه ‏اى آتش گرفته است.

سميه كريمى