مدرسه علمیه زینبیه کرج (سطح 2)

كوچه‏ هاى مدينه هنوز هم ياد تو را دارند و داد مظلوميتت را سر می دهند.

خاك بقيع، مناجات‏هاى شبانه‏ ات را فرياد می زند و سنگ‏هايش اشك خشكيده ‏ات

را به تفسير می كشند. اينجا هنوز هم بوى كلاس‏هاى با صفايت را دارد. هنوز هم

درس و مدرسه با ياد تو شروع می شود. ديوارهاى مدينه با ياد دست نوازشگر تو

بر سر يتيمان،سازيارى می نوازند وبه جاى بازوان پرتوانت،تكيه ‏گاهى براى گريستن

عاشقان می شوند. وقتى نسيم صبح وزيدن می گيرد، صداى «ان شفاعتنا لا تنال

مستخفا بالصلوة» عارفانه‏ات به گوش می ‏رسد.منادى هنوز هم با غمى به بلنداى

آسمان فرياد برمی آورد كه به جرم پاسدارى، پايه گذار مذهب و الگوى عدل صادق

آل محمد (صلى‏ الله‏ عليه ‏وآله) را كشته‏ اند… .

در تقويم اين تاريخ پر فراز و نشيب، حزن انگيزترين روزها، روز شهادت است. آن هم

در مكانى چون مدينه و در كنار قبر پيغمبر، اشك‏ها مجال بهانه ندارندوبركويرگونه ‏ها

چون باران بهارى می بارند.عشاق، كوچه‏ ها را يك به يك پى غمخوار می ‏گردند. می ‏خواهند

صاحب شب را پيدا كنند. می روند و می ‏روند، تا ديوارهاى بقيع تكيه گاه خستگى‏شان گردد.

بوى غمِ مظلوميت تمام آسمان مدينه را در خود غرق نموده.

او كه مدرس توحيد مفضل بود، بعد از اميرالمؤمنين (عليه‏السلام) بهترين ادله عقلى را

به يادگار گذاشت. آرى او، امام جعفر صادق(عليه‏السلام)، امام عشق و آزادى، حال

ديگر در بقيع هميشه خاموش، آرميده است. بيا! بيا امشب خود را در مدينه ببينيم؛

پشت پنجره‏هاى مشبك بقيع. هواكه تاريك می گردد، مدينه روشن است. امشب در

كوچه‏ هاى مدينه خانه ‏اى آتش گرفته است.

سميه كريمى