مدرسه علمیه زینبیه کرج (سطح 2)

پناه می برم از اینکه حسد کردم 

از این که تظاهر به مطلبی کردم که اصلا نمی دانستم

از اینکه زیبایی قلمم را به رخ کسی کشیدم

از اینکه در غذا خوردن به یاد فقیران نبودم

از اینکه مرگ را فراموش کردم

از اینکه در راهت سستی و تنبلی کردم

از اینکه عفت زبانم را به لغات بیهوده آلودم

از اینکه در سطح پایین ترین افراد جامعه زندگی نکردم

از اینکه منتظر بودم دیگران به من سلام کنند

از اینکه شب بهر نماز شب بیدار نشدم

از اینکه دیگران را به کسی خنداندم غافل از اینکه خود خنده دار از همه هستم

از اینکه لحظه ای به ابدی  بودن دنیا و تجملاتش فکر کردم

…………

شهید علیرضا محمودی