مدرسه علمیه زینبیه کرج (سطح 2)

امام رضا (علیه السلام) درباره عقیده عده ای از مردم که بر این باور بودند،امام را مردم تعیین

می کنند واو در حقیقت وکیل امت است .چنین فرمودند:امامت را نشناختند تا امام را بشناسند.

همانگونه که الله با الوهیت شناخته می شود، امام با امامت شناخته می شود،آن گاه وی‍ژگی های

امام را برشمردند:امام یگانه دوران خویش است.[1]نصب امام تنها برای سامان دادن به

جهات عملی فردی یا اجتماعی مردم نیست بلکه تبیین معارف الهی، تشریح احکام فقهی وحقوقی

اسلام، قضا وداوری،اجرای حدود،تعزیرات ودفاع ازکیان دین،گشایش دشواری های علمی وعملی

انسان ها نیز از وظایف امام است.از سوی دیگر،همان طور که انسان ها به امام نیازمندند،

فرشتگان  هم به او محتاجند.زیرا امام معلّم اسماء الله است وملائک علوم را از ایشان می گیرند

ومشکلات علمی وعملی را در پرتو او می گشایند.ذات اقدس حق به آدم (علیه السلام) فرمود:

که تو خلیفه من وامام این دورانی،پس ملائکه را از گزارش اسمای الهی با خبر کن:

«یَا آدمُ اَنْبِئهُم بِاسمائِهم»[2]

امام -انسان کامل معصوم- مظهر اسم اعظم -اعظم الاسماء- است.اسمای الهی هر اقتضایی دارند،

به برکت اسم اعظم ومظهرش تأمین می شود.این نمودی از مقام والای امام است.همان گونه که

دورترین ستارگان آسمان را کسی نمی تواند رصد کند چه رسد به اینکه بخواهد به آن دسترسی

پیدا کند،عقل احدی نیز به فهم کنه امامت هیچ امامی بار نمی یابد.هرگز عقل بشر به اوج امامت

آسمان امامت راه نیافته وفکرش به بلندای آن مقام رفیع نمی رسد تا شایستگی یابد امامت را

جعل وامام را معین کند[3].

[1] الکافی،ج1،ص201

[2] سوره بقره،آیه 33

[3] آیة الله جوادی آملی،امام مهدی(عج) موجود موعود،ص29-28